Η Javascript πρέπει να είναι ενεργοποιημένη για να συνεχίσετε!


Η κατοχική πείνα, μέσα από προφορικές μαρτυρίες: Η περίπτωση της Χίου, της Σύρου και της Μυκόνου



Βιολέττα Χιονίδου
Eκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2020 [ISBN 9789601686677, σ. 544]
Τύπος: Νέες Εκδόσεις

Σε μια εποχή που η προφορική ιστορία έχει αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ελληνική ιστοριογραφία, το βιβλίο αυτό φέρνει κάτι διαφορετικό στην ανάγκη να καταλάβουμε τον κατοχικό λιμό, αλλά και το πώς αλλάζει η μνήμη ιστορικών γεγονότων. Το βιβλίο προσφέρει τις –τελευταίες ίσως– προφορικές ιστορίες ανθρώπων που έζησαν τον λιμό ως ενήλικες. Οι συνεντεύξεις αυτές, που ελήφθησαν από τη συγγραφέα πριν από μια εικοσαετία στη Μύκονο, τη Σύρο και τη Χίο, μας βοηθούν να κατανοήσουμε την εποχή του λιμού, την καθημερινότητα της ζωής των ανθρώπων και τους τρόπους με τους οποίους ανταποκρίθηκαν στις συνθήκες που αντιμετώπισαν. Οι εμπειρίες του λιμού των τριών νησιών ήταν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους – και όλες διαφορετικές από εκείνη της Αθήνας. Οι συνεντεύξεις μάς υπενθυμίζουν ότι η επίσημη μνήμη του λιμού είναι αυτή της Αθήνας, μνήμη που αγνοεί τις ριζικά διαφορετικές εμπειρίες των επαρχιών. Είκοσι χρόνια μετά την πραγματοποίηση των συνεντεύξεων και μετά την οικονομική κρίση που έστρεψε την προσοχή της ιστοριογραφίας στην Κατοχή, οι συνεντεύξεις αυτές αποκτούν μια περαιτέρω χρησιμότητα – μας δίνουν τις απόψεις αυτοπτών μαρτύρων της Κατοχής και του λιμού, προτού αυτοί βιώσουν την κρίση της τελευταίας δεκαετίας, προσφέροντάς μας μαρτυρίες ανεπηρέαστες από την οικονομική κρίση και από την πολιτική «χρήση» της Κατοχής.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓH: Η κατοχική πείνα μέσα από προφορικές μαρτυρίες αυτών που την έζησαν

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Η καθημερινότητα της Κατοχής: «Είχε διαλύσει ο κόσμος» (νο 3, Σύρος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Γεωργοί και αστοί: «Και μερικοί χωρικοί είχανε τον τουπέ και σου λένε, μα εγώ σου δίνω ζωή» (νο 19, Χίος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Κλοπές: «Ο άνθρωπος, όταν έρθει στο όριο της αυτοσυντήρησης, δε λογαριάζει πια τίποτα»
(νο 13, Σύρος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Μαυραγορίτες: «Μα δεν υπήρχε άσπρη αγορά!» (νο 21, Χίος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Τι έτρωγαν στην Κατοχή: «Βαμβακόπιτα αναγκάστηκα να φάω απ’ την πείνα» (νο 8, Χίος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Μέσα από τα μάτια των παιδιών και των εφήβων: «Η φασόλα, το ρεβίθι, το κριθάρι, το αλέθαμε και το κάναμε αλεύρι και τρώγαμε πιο πολύ. Νομίζαμε πως τρώμε πιο πολύ» (νο 3, Σύρος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Οικογένεια: «Εξήντα χρόνια τώρα, και λέω, κοίταξε πού είχε φτάσει» (νο 3, Σύρος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: Ιταλοί και Γερμανοί: «Υπόδουλοι, κόρη μου, ήμαστε» (νο 4, Χίος) – «Φταίγαμε εμείς πάλι, που είχαμε πολλοί ρουφιάνοι και καταδίναμε» (νο 6, Χίος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: Συνθήκες διαβίωσης, αρρώστια και θάνατος: «Ο νεκροθάφτης ο γρουσούζης, πόσους να ’χει να κάνει; Και τον εβοηθούσανε» (νο 18, Μύκονος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: Ποιους επηρέασε ο λιμός; «Όλοι υπέφεραν» (νο 4, Σύρος)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Συνεργασία με τους κατακτητές ή απλώς επιβίωση; «Τα ίδια τα κορίτσια παρακαλάγανε τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους παρακαλάγανε, για να φάνε»
(νο 22, Σύρος)

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΩΝ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ



Πίσω

Newsletter